130 روز گذشت

     فدات شم ماماني كه اين روزا نفس برام نذاشتي. خيلي خيلي بهونه گير شدي و همش نق ميزني. نميدونم چي ميخواي و نميتونم راضيت كنم. گاهي يه كاري ميكنم كه برا چند دقيقه آرومي و سرگرم ميشي، ميخندي و دست و پاتو تند تند تكون ميدي اما فقط چند دقيقه، بعد انگار از اون كار هم خسته ميشي و يه بازي جديد و جذاب ميخواي. تنها چيزي كه برا مدت طولاني تري آروم نگهت ميداره، در آغوش گرفتنت و دور زدن تو خونه است. هر از چند گاهي هم يه سر بريم تو اتاقت، پرده رو بزنيم كنار و حياط رو ببينيم، بريم كنار ويترين كمدت، عروسكات رو به هم بزني، يكي رو انتخاب كني بچلونيش و بذاريش دهنت، برگرديم تو سالن، دكمه آيفن رو بزني، بيرون رو نگاه كني و برا مردمي كه از توي كوچه ميگذرن بال بال بزني.

     بابايي هم كه شب ها دير مياد و من تنهايي انگار ميخوام جون بدم. ميدونم مامان شدن و مامان بودن و بالاتر از اون مامان خوبي بودن سخته و من همه ي سختي ها رو به جون ميخرم براي بالندگي تو.

    پي نوشت: خواستم يه عكس خوشگل از دخترم آپلود كنم كه نشد چرا رو نميدونم با اينكه سايز و حجم هر دو يكي بود اما اون خوشگله آپلود نشد.